سبک آهنگ هندی
یکی از سبک های شعر فارسی است . در مورد تاریخ پیدایش این سبک اختلاف نظر
وجود دارد برخی چون زرین کوب، شبلی نعمانی، حسن زاده و کورش صفوی پیدایش آن
را به بابا فغانی شاعر قرن نهم هجری نسبت می دهند[۱]
و برخی دیگر شروع آن را از اوایل قرن یازدهم می دانند و نظریات دیگری نیز
وجود دارد. در مورد خاستگاه آن نیز اختلاف نظر وجود دارد برخی خاستگاه آن
را هند می دانند و در مقابل برخی دیگر اطلاق عنوان هندی را بر این سبک غلط
دانسته ایران و بلاخص اصفهان را خاستگاه آن می دانند. چنانچه برخی دیگر ان
را سبک اصفهانی خوانده اند. سبک هندی تا دوره ای که به «بازگشت ادبی» نام
گرفته (اواسط قرن دوازدهم)، رواج داشته است.
حسن انوشه در مورد پیدایش این سبک می گوید: «با روی کار آمدن حکومت صفوی
و رسمی شدن مذهب شیعه، شاهان صفوی جز شعرهای مذهبی به دیگر انواع شعر
درباری، عرفانی و عاشقانه بیتوجهی کردند و این باعث شد که شعر دیگر در
انحصار طبقه خاصی نباشد و اصناف گوناگون مردم به شعر روی آوردند».[۲]
اما به نظر شبلی نعمانی، مولف کتاب معروف « شعرالعجم »، بابا فغانی بانی
مکتب وقوع است. او مینویسد: «... بانی انقلابی که در شاعری متوسطین پیدا
شد و باعث گشت دوره نوینی که آنرا دوره متاخرین و نا زک خیالان گفته اند،
آغاز شود، بابا فغانی است